af - adverb preposition
← "Já," segir Bói, "hún fór að gráta af því að hún fékk ekki að fara í frí. Þá var henni leyft að fara." Rósa er ánægð. "Ég er svo stór að ég get farið í frí ein. Ekki með pabba og mömmu. Ég er nefnilega 4 ára." 🔊
← Rútan fer af stað. Tína og Bói veifa. 🔊
← Þegar Bói er búinn að þurrka af hnjánum á henni segir hann: "Ef þú ert ekki góð sendi ég þig heim til mömmu á morgun." 🔊
← "Ertu reiður út af því að ég ropaði áðan?" kallar Rósa aftur. 🔊
← "Af hverju má ég aldrei segja neitt?" Rósa snýr sér við í sætinu og horfir út um afturrúðuna. Hún er róleg góða stund og Bói er feginn. 🔊
← Tína fylgist með því af áhuga sem er að gerast. 🔊
← Tína snýr sér við og hleypur af stað. Hún ætlar að segja Elsu frænku frá manninum sem fékk sófann. 🔊
← Hver á svona bágt? Tína sér að lítil telpa hleypur burt af torginu. "Rósa, Rósa," hrópar Tína því nú sér hún að litla telpan er Rósa, systir Bóa. 🔊
← Hún getur heldur ekki skriðið burt af því að eittvað er vafið utan um hana. 🔊
← Tína sér að lakið hefur vafist fast utan um hana. Hún tekur það af sér og stendur upp. 🔊